தனிமைச் சிறை - A Twelve year night 

நீங்கள் சொன்னது போலவே Twelve Year Night -ல் போராளிக்குழுக்களைச் சார்ந்தவர்களை, கைது செய்து, அவர்களின் கண்களைக் கட்டுகிறார்கள், கட்டப்பட்ட கண்களோடுதான், அவர்கள் ஒவ்வொரு சிறைச்சாலையாக 12 வருடங்களாக இழுத்துச் செல்லப்படுகிறார்கள்.அப்படி அந்தக் கண்கள் கட்டப்பட்ட நிலையிலேயே, அடுத்தடுத்த வருடங்கள், வெவ்வேறு இடங்களுக்குக் கொண்டு செல்லப்படுகிறார்கள் என்பதுதான் இந்த A twelve year nightபடத்தின் சாராம்சம்.

 ஒரு காட்சியில் கைதிகளில் ஒருவர் “எங்களுக்கு சூரியன் தெரிவதில்லை, எங்களுக்கு அதனுடைய வெப்பம் தெரியாது, நட்சத்திரங்களை நாங்கள் பார்த்ததில்லை!” என்கிறார். பன்னிரண்டு வருடங்களாக அவர்களுடைய வாழ்க்கை இப்படித்தான் உள்ளது.

இந்தத் தொடரில், பாராகுவேவைப் (உருகுவேவைப்) பற்றி இரண்டாவது முறையாக பேசுகிறோம்.

ஏற்கனவே,கோஸ்டா காவ்ரஸ் அவர்களுடைய படமும் இதே பராகுவே நாட்டைப் பற்றியதும், இதே துபமாரோஸ் (Tupamaros) கொரில்லா இயக்கத்தைப் பற்றிய படமாகவும்தான் இருந்தது.

கோஸ்டா காவ்ரஸின் ஸ்டேட் ஆஃப் சீஜ் (state of siege) படத்தை எடுத்துக்கொண்டால், 1972 ,1973 ஆம் வருடங்களில் எப்படி அமெரிக்கவினுடைய, யு.எஸ்.எய்ட் (U.S. aid - United States Agency for International Development)ஆட்களால் கடத்தப்பட்டவர்கள், எவ்வாறு தனிமைப் படுத்தப்படுகிறார்கள் என்றும், அதன் பிறகு அமைப்பு சார்ந்தவர்கள் எப்படி கைது செய்யப்படுகிறார்கள், அவர்கள் எப்படி தனிமைப்படுத்தப்படுகிறார்கள் என்பதோடுதான் அத்திரைப்படம் முடியும்.

1973ல் துவங்கி 1985 வரைதான் Twelve Year Night படத்தின் காலகட்டம். இந்தப் பன்னிரண்டு வருடங்களுக்குள் நடப்பதுதான் இதன் கதைக்களம்.

ஒரு வகையில் பார்த்தோமானால் கோஸ்டா காவ்ரஸினுடைய படத்தின் தொடர்ச்சியாகக்கூட இதைக் கருதலாம். இது உண்மை வரலாற்றின் அடிப்படையில் எடுக்கப்பட்டிருக்கிறது. குறிப்பாக இப்படத்தில் வரக்கூடிய பிரதான கதாபாத்திரங்கள் மூவரில், ஒருவர் கால்பந்தாட்ட வீரர் (Eleuterio Fernández Huidobro / el nato), இன்னொருவர் கவிஞர் (Mauricio Rosencof), மூன்றாமவர் அரசியல் ஆர்வலர் (Jose Mujica), அவர் 2010 யில் ஜனாதிபதி தேர்தலில் போட்டியிட்டு ஜனாதிபதியாகிறார்.

ஆம். இந்த மூன்று பேரும்தான் கைது செய்யப்படுகிறார்கள், இவர்கள் சிறைக்குள் அடைக்கப்பட்ட பின்பு, அவர்களது அனுபவங்கள் என்னவாக இருக்கின்றன என்பதுதான் இக்கதையின் பின்னணி. அதேபோல இவர்கள் எந்தச் சூழலில் கைது செய்யப்பட்டார்கள்? அந்த என்கவுண்டர் என்னமாதிரியாக நடத்தப்பட்டது? போன்ற விஷயங்களெல்லாம் கூட ஃப்ளாஷ்பேக் காட்சிகள் போலத்தான் காட்டப்படுகின்றன.

அந்த சிறையமைப்பு, அந்தச் சிறையமைப்பிற்குள் சிக்கியிருக்கிற இந்த மூவரும் என்னமாதிரியான மாற்றத்திற்கு உள்ளாகிறார்கள் என்பதுதான் இந்தப் படத்தினுடைய ஒருவரி கதை. அந்தச் சிறை இவர்களைச் சிந்திக்க விடாத ஜீவிகளாக விலங்குகளைப் போன்று நடத்துகிறது. அதிலிருந்து தங்களை எப்படித் தகவமைத்துக்கொள்கிறார்கள் என்பதை இந்தப் படம் மூவரின் காதாபாத்திரத்தை முன்வைத்துச் சொல்கிறது.

என்கவுண்டர் தொடர்பான உரையாடல்கள் படத்தில் வந்துள்ளன. அந்தப் போராளிகள் ஒரு வீட்டில் ஒளிந்துகொள்கிறார்கள், அங்கே இராணுவம் வருகிறது, இராணுவம் வரும்போது யாரோ ஒருவர் வீட்டில் இருந்து வெளியில் வந்து பார்ப்பார். அவர்களைச் சுடுவார்கள். இராணுவம் அவர்களைக் கொல்லும், அப்படியான ஈவிரக்கமற்ற என்கவுண்டர் காட்சிதான் இப்படத்தில் உள்ளது.

அதேபோல அவர்கள் கைது செய்யப்படுவது, கண்களை கட்டிக் கூட்டிச் செல்வது, வெவ்வேறு இடங்களுக்கு கொண்டு செல்வது, இந்தப் பயணங்கள் எல்லாம் பெரும்பாலான படங்களில் வருவதுதான். ஆனால் இந்தப் படத்தில் உள்ள சீரிய அணுகுமுறை, சிறையில் சித்திரவதையாளனும், சித்திரவதைக்கு உள்ளாகுபவனுக்குமான உறவு என்னவென்பதை விவரிக்கிறது. இது மற்ற படங்களில் காணமுடியாத தரிசனம்.

போராளிகள் இருக்கும் சிறையமைப்பைப் பாருங்கள், அந்தக் கட்டிடங்களைப் பாருங்கள், மிகக் குறுகலான அறை, கற்று புகாத அறை, இருட்டு அறைகள், ஓரிடத்தில் அவர்களால் எழுந்திருக்கக் கூட முடியாது.

சுவரெல்லாம் கைவைத்தும், முகம் வைத்தும் நிமிர்ந்து நிற்க முடியாத அளவு மிகவும் கோரமாக இருக்கும். இன்னொரு அறையைப் பார்த்தோமானால், இரு கைகளையும் நீட்டினால் இரு பக்க சுவர்களையும் தொட்டுவிட முடியும், அந்தளவிற்குத்தான் அறையின் சுற்றளவு இருக்கும். ஒருவர் இரண்டு கைகளையும் நீட்டினால் அந்த இரண்டு கைகளுக்குள்தான் அந்த குட்டி அறை.

இன்னொரு சிறையே ஒரு மட்டுப்படுத்தப்பட்ட அமைப்பு, அதற்குள் காவலாளி ஒரு கட்டம் வரைகிறான்.

இப்படியெல்லாம் சித்திரவதை செய்கிறார்கள். இன்னொன்று சிறைக்குள்ளிருக்கும் மெளனம். நாம் யாரிடமும் பேச முடியாது. யாரையும் பார்த்துக்கொள்ள முடியாது. நம் உணர்வுகளைப் பகிர்ந்துகொள்ள முடியாது. இந்த மெளனம் சிறையில் சப்தங்களை கொடுமையுள்ளதாக மாற்றும், நாராசமாக மாற்றும், சித்திரவதைத் தன்மையுள்ளதாக மாற்றும்.

ஆனால், அதே நேரம் ஒரு பறவையுடைய சப்தமோ, சிறகு மேலிருந்து கீழே வரும் சப்தமோ ஆசுவாசத்தைக் கொடுக்கும். மிக இயல்பாக தன்னைச்சுற்றியிருக்கிற ஜீவராசிகளான எலி, எறும்பு போன்றவை எப்படி ஹ்யூமனைஸ் செய்யப்படுகிறது என்பது பற்றியும் காட்டியிருக்கிறார்கள். யாருமற்ற தனிமையில், பறவைகளின் சப்தம், எலி, எறும்பு போன்ற ஜீவராசிகள் அவனுக்குத் தோழமையாக இருக்கின்றன. இந்தப் பகுதிதான், இப்படத்தில் மிக முக்கியமானதாக இருக்கிறது. சப்தம் முழுமையாக நிராகரிக்கப்படுகிறது, வெளிச்சம் நிராகரிக்கப்படுகிறது, வெப்பம் நிராகரிக்கப்படுகிறது, எல்லாம் நிராகரிக்கப்பட்டாலும் கூட அந்த நிராகரிப்புக்குள்ளேயேகூட சின்னச் சின்ன விஷயங்களிலிருந்தும் அவர்கள் தங்களுக்கான மாற்று வழியைக் கண்டுகொள்கிறார்கள். கையில் எறும்பு ஊர்வதையும், எலி நகர்ந்து போவதையும் அப்படியே பார்த்துக்கொண்டிருக்கின்றனர். இப்படித் தனிமையிலிருப்பவர்களின் உணர்வுகளை மிக நுட்பமாகக் காட்சிப்படுத்தியிருக்கிறார்கள்.

இன்னொன்று எல்லாவிதமான உரையாடலும் முடிந்து விட்டாலும் கூட, எல்லா விதமான தொடர்பாடலும் தாழிடப்பட்டாலும்கூட, அந்த அடைக்கப்பட்ட சூழலிலும் கூட புதியவிதமான சம்பாஷணைகளை, தொடர்பாடலுக்கான குறியீட்டை அந்தப் போராளிகள் கண்டுபிடிக்கிறார்கள்.

சமிக்ஞை ஒலி. சுவரில் தட்டுவதன் மூலம் எழுத்துக்களை மனத்திரையில் கொண்டுவருகின்றனர். இப்படிச் சுவரில் தட்டியே ஒருவருக்கொருவர் பேசிக்கொள்கின்றனர். இதனால் கைகளெல்லாம் ரணமாகிப்போகின்றன. இருப்பினும் அவர்கள் பேசுகிறார்கள்.

எல்லா கதவுகளும் அடைக்கப்பட்ட பின்னரும் ஒரு கம்யூனிகேஷனை அவர்கள் கண்டுபிக்கிறார்கள். ஆகவே மனிதர்கள் எவ்வளவுதான் அடக்கப்பட்டாலும், ஒடுக்கப்பட்டாலும், வெளியுலக வாழ்க்கையிலிருந்து துண்டிக்கப்பட்டாலும், இயற்கையிலிருந்து நிராகரிக்கப்பட்டாலும், தங்களுடைய சூழலிலேயே வாழ்வதற்கான ஆவலும், வேட்கையும் கொண்டு, தங்களுக்குக் கொடுக்கப்பட்ட அதே இடத்தில் புதிதாக ஒரு உலகத்தை அவர்களாக அமைத்துக்கொள்வார்கள். அதிலிருந்தே இன்ப துன்பங்களைப் பரிமாறிக்கொள்வார்கள்.

சிறை அமைப்பினுடைய கொடூரம், அதற்குள்ளாக எல்லாம் நிராகரிக்கப்பட்டும் கூட அந்த மனிதர்கள் இருளிலிருந்தும் ஒளியை உருவாக்கி வெளிவருகிறார்கள் என்ற அம்சம் இந்தப் படத்தில் என்னை மிகவும் பாதித்தது.

இந்தப் படம் பார்க்கிறபொழுது, உங்களுக்கு உருகுவே அரசியல் பற்றித் தெரியவேண்டியதில்லை, அதே போன்று வரலாற்றில் அங்கு என்னென்ன நடந்தது என்பது பற்றியெல்லாம் தெரியவேண்டியதே இல்லை. இருப்பினும் நாம் படத்தை முழுமையாக ரசிக்க முடியும். 

மூன்று கைதிகள் அதில் ஒருவர் கவிஞர், இரண்டாமவர் கால்பந்தாட்ட வீரர், மூன்றாமவர் அம்மா மீது பாசம் கொண்டவர், அரசியல் ஆர்வலர். எல்லா அரசியலையும் விட்டு விடுங்கள்,வேறு விதமான குற்றங்கள் சுமத்தப்பட்டு இங்கே வந்தவர்கள் கூட, அனைத்துத் தடைகளையும் மீறி எப்படி மானுடத் தன்மையுடன் இருப்பார்கள் என்பதையும், இந்தச் சிறையமைப்பு எவ்வளவு கொடூரமாக, அவர்களை விலங்குகளாக நடத்துகிறது, அவர்கள் அந்த விலங்குத் தன்மையிருந்து விலகி எப்படி மனிதர்களாக நிற்கிறார்கள் என்பதை இப்படம் சொல்கிறது. இதுதான் இந்தக் கதைக்குள்ளிருக்கிற உலகளாவிய தன்மை. உலகின் எந்த மூலையில் இருக்கிற பார்வையாளனாலும் இந்தக் கதையோடு தொடர்புபடுத்திக்கொள்ள முடியும்.

ஆகவே, படத்தோடு ஒன்றிணைய, உருகுவே அரசியல் தெரியாவிட்டாலும், துபமாரோஸ் கொரில்லாக்கள் பற்றி தெரியாவிட்டாலும், உலகில் உள்ள கைதிகள் சிறையமைப்பு சார்ந்து, சிந்திக்கிற அல்லது விமர்சன உணர்வு கொண்ட எல்லோரையும் பாதிக்கக்கூடிய படமாக இது இருக்கும்.